Erik yetiştiriciliği

Küden A., Küden A., İmrak B., Çömlekçioğlu S., Tanrıver E.

sert çekirdekli meyve yetiştiriciliği, Prof. Dr. Ayzin KÜDEN, Editör, Nobel akademik yayıncılık, İzmir, ss.90-113, 2019

  • Yayın Türü: Kitapta Bölüm / Mesleki Kitap
  • Basım Tarihi: 2019
  • Yayınevi: Nobel akademik yayıncılık
  • Basıldığı Şehir: İzmir
  • Sayfa Sayıları: ss.90-113
  • Editörler: Prof. Dr. Ayzin KÜDEN, Editör
  • Çukurova Üniversitesi Adresli: Evet

Özet

Türkiye’de Erik Yetiştiriciliği, Dünya

Erik Üretimindeki Yeri ve Geleceği Erik (Prunus domestica L.), çok sayıdaki tür ve çeşitleri ile dünyanın değişik iklim bölgelerine

adapte olmuş ve yayılmış bir sert çekirdekli meyve türüdür. Eriğin bu kadar geniş bir alana yayılmasında tür sayısının fazla olması,

türlerin birbirlerinden farklı iklime sahip bölgelerden çıkmış olmaları ve her bölgeye uygun anaç zenginliği önemli rol oynamıştır. Erik

kültürü Anadolu’dan Yunanistan’a ve Roma’ya ve oradan da batı ve kuzey batı Avrupa’ya yayılmış ve ilk kolonistler tarafından Amerika’ya

götürülmüştür. Ilıman iklim bölgelerinde genellikle soğuklama gereksinimleri yüksek Avrupa grubu erikler, subtropik bölgelerde ise

soğuklama gereksinimi düşük Japon grubu erikler tercih edilmektedir. Can erikleri, Akdeniz Bölgesi’nde yetiştiricilik için uygundur.

Sıcak iklime sahip Çukurova bölgesi, Akdeniz ve Ege bölgeleri kıyı kesimi erkenci ve soğuklama gereksinimi düşük olan erik yetiştiriciliğine

oldukça uygundur. Erik çeşitleri genellikle Avrupa (Prunus domestica) ve Japon (genellikle Prunus saliciana) çeşit grupları olarak 2’ye ayrılır. Avrupa

grubunda “President” erik çeşidi dışında diğer çeşitler kendine verimlidir. Japon grubunda ise çeşitlerin çoğu kendiyle uyuşmaz ve bahçe

tesis edilirken mutlaka tozlayıcı çeşit ile birlikte dikilmelidir. Japon grubu erikler, Avrupa grubu eriklere göre daha az soğuklama gereksinimine

sahiptirler ve sahil bölgelerinde yetiştiriciliğe uygundurlar.